Είναι κάποιες φορές που οι μεγαλύτερες ιστορίες δεν κρύβονται σε ένα πετυχημένο βιβλίο ή μια δημοφιλή χολιγουντιανή παραγωγή. Απλώνεται μπροστά στα μάτια σου. Δίπλα σου. Και είναι αυτοί οι μικροί ήρωες της καθημερινότητας που κρύβουν μέσα τους όλο το πάθος και τη δύναμη ψυχής αυτών των μεγάλων που στα βιβλία και τις ταινίες είναι προορισμένοι για όλα εκείνα τα θαυμαστά κατορθώματα.
Την ιστορία που θα διηγηθώ την έζησα. Την έζησα με τα μάτια ενός απλού παρατηρητή. Αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για να αντιληφθώ πόση δύναμη και θέληση για ζωή κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος. Γιατί όταν συμβαίνει δίπλα σου, για μια στιγμή ίσως τρεκλίζεις πιστεύοντας ότι βλέπεις ένα καλοδουλεμένο σενάριο. Κι όμως είναι εκεί και ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Μέσα στην απτή πραγματικότητα μιας καθημερινότητας που κάποιες φορές μπορεί να γίνει κουραστική ή ανιαρή για όλους μας.
Θα μεταφέρω αυτή την ιστορία γιατί μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης για όλους μας. Και αυτό με τη σειρά του πιστεύω ότι μπορεί να κάνει τον κόσμο μας λίγο καλύτερο.
Μια συγκινητική ιστορία – Έμπνευση για μια καλύτερη ζωή
Η διάγνωση ήρθε τελικά και δεν ήταν καλή. Ο καρκίνος είχε ήδη κάνει μετάσταση και οι γιατροί είπαν ότι το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν ήταν να παρατείνουν τη ζωή του για ένα με δύο χρόνια. Ξεκίνησε το πρώτο σετ από χημειοθεραπείες και έλειψε από τη δουλειά για αρκετές μέρες.
Όταν πλέον ήρθε φανερά καταβεβλημένος δεν είπαμε τίποτα. Ξέραμε ότι δεν ήθελε να το κάνουμε. Και τα πράγματα παρέμειναν έτσι καθώς πέραν από τους λίγους που για πρακτικούς λόγους έπρεπε να γνωρίζουν την κατάσταση οι υπόλοιποι είμασταν τρόπον τινά στο σκοτάδι.
Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη χρονιά.
Η δεύτερη ήρθε και ήταν δύσκολη. Η πίεση από πολλές δραστηριότητες και ανοίγματα έφερε σχεδόν αναπόφευκτα νεύρα και γκρίνια, όπου ακόμα και αν δεν εκδηλωνόταν ανοικτά δημιουργούσε ανάμεσα σε όλους μας μια ξεκάθαρα ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.
Είδα με έκπληξη ίσως αυτόν τον άνθρωπο να ξεπερνάει όλο αυτό και να κάνει τη δουλειά του την άγκυρα που τον κρατούσε στη ζωή. Εκεί που όλοι είμασταν κουρασμένοι και γκρινιάζαμε αυτός όχι μόνο δεν έλεγε τίποτα – και ας ήταν σίγουρα πιο καταβεβλημένος από όλους μας, αλλά με τη στάση του μας έδινε κουράγιο και δύναμη. Ήταν εκεί. Πάντα. Ακόμα και σε περιστάσεις που δεν ήταν υποχρεωμένος να είναι. Δεν προσπάθησε ποτέ να αποφύγει κάτι χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Και αυτό το έκανε παρότι έβλεπες – όλοι βλέπαμε, ότι περνούσε πιο δύσκολα από την πρώτη χρονιά.
Με αποχαιρέτισε λέγοντας μου ότι είμαι ένας υπέροχος άνθρωπος. Όμως πριν ακόμα τα παραπάνω λόγια ειπωθούν με είχε συγκινήσει με τη στάση του. Με τη θέλησή του να κρατηθεί από αυτό το μαγικό πράγμα που λέγεται ζωή. Κάτι που οι περισσότεροι προσπερνάμε σαν τις σελίδες ενός βαρετού βιβλίου που απλά βιαζόμαστε να μάθουμε το τέλος του.
Μια μαγική ιστορία – Η δική σου ιστορία
Μην περιμένεις να έρθει κάτι και να σηκώσει βίαια ένα φράχτη που σηματοδοτεί το τέλος για να ζήσεις.
Άδραξε τη μέρα
Άδραξε τη στιγμή
Άδραξε το τώρα
Μείνε μακριά από μικρότητες που το μόνο που καταφέρνουν είναι να δηλητηριάζουν τη θετική σου αύρα.
Η ζωή σου μπορεί να είναι μια υπέροχη ιστορία. Και να θυμάσαι πάντα:
Είσαι ο πρωταγωνιστής σε αυτή την ιστορία. Την ίδια όμως στιγμή είσαι και αυτός που τη γράφει.
