Ήταν ένα από τα πιο δύσκολα έτη στην σχετικά πρόσφατη ιστορία του κόσμου. Και όμως, μέσα σε όλη τη σκοτεινιά και το κρύο υπήρχαν οι σπόροι που δημιούργησαν κάποια από τα πιο όμορφα λουλούδια.
Έτος 1816. Μια έκρηξη ηφαιστείου 52.000 φορές πιο δυνατή από αυτή που δημιούργησε η ατομική βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα. Μια έκρηξη που είχε ως αποτέλεσμα η γη να βιώσει ένα από τα ψυχρότερα έτη στην ιστορία της. Το καλοκαίρι παρέλειψε να κάνει την εμφάνισή του και αυτό όπως είναι φυσικό οδήγησε σε πείνα και επιδημίες.
Δεν μοιάζει καλή εποχή για να ζει κανείς και σίγουρα δεν ήταν. Και όμως ακόμα και εκείνα τα σκοτεινά χρόνια έδωσαν με τον τρόπο τους κάτι σε αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε ανθρώπινο πολιτισμό.
Τι «κέρδισε» η ανθρωπότητα μέσα από την παραπάνω τραγωδία;
Η συνεχής βροχή έκλεισε τη Μαίρη Σέλλεϊ για μεγάλο χρονικό διάστημα σπίτι της. Το αποτέλεσμα; Ο Φραγκεστάιν φυσικά.
Ο λόρδος Βύρωνας εμπνέεται γράφοντας το ποίημα «darkness».
Η περίπτωση του Justus von Liebig
Ο Liebig ήταν μόλις 13 χρονών όταν η ηφαιστειακή έκρηξη που οδήγησε σε αυτό έμεινε γνωστό ως «έτος χωρίς καλοκαίρι» τον έκανε μαζί με άλλους να βιώσει συνθήκες πείνας. Καθώς η Γερμανία στη οποία ζούσε πλήττεται ιδιαίτερα από τον παγκόσμιο λιμό, βιώνει συνθήκες που καθόρισαν τη μετέπειτα πορεία του.
Η κρίση του 1816 έμεινε γνωστή στην ιστορία ως η «τελευταία μεγάλη κρίση επιβιώσεως στον Δυτικό Κόσμο». Ο Liebig έχει σημαντικό ρόλο σε ότι αφορά το τελευταία. Καθώς η σκληρή εμπειρία του λιμού τον διαμορφώνει αποφασίζει να ασχοληθεί με την μελέτη της θρέψης των φυτών κάτι που θα τον οδηγήσει να χαρακτηρισθεί τελικά ως «πατέρας της βιομηχανία λιπασμάτων».
Δεν υπάρχει μαύρο χωρίς άσπρο
Δεν είναι τυχαίο ότι λένε «ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Οι δυσκολίες και τα εμπόδια πάντα με τον ένα ή άλλο τρόπο υπάρχουν στη ζωή κάθε ανθρώπου. Το τι κάνει ωστόσο κάθε ένας από εμάς με αυτά είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Όλοι όσοι βρίσκονται μπροστά σε μία δυσκολία έχουν τρεις επιλογές.
Επιλογή Νο 1 – Πέφτεις
Ακούγεται σκληρό. Το ξέρω. Το καταλαβαίνω ακόμα και εγώ που γράφω αυτές τις γραμμές. Το ότι είναι σκληρό ωστόσο δεν το κάνει λιγότερο αληθινό. Πίσω από τις ιστορίες των ανθρώπων που βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα υπάρχει πάντα η επιλογή του να πέσουν και να μην σηκωθούν. Αν ακούσεις την ιστορία τους θα ακούσεις μια τραγική ιστορία. Είναι όμως η μοναδική τραγική ιστορία; Όχι. Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι βίωσαν παρόμοιες ιστορίες. Και έχουν μία πολύ διαφορετική μοίρα.
Επιλογή Νο 2 – Σέρνεσαι
Εδώ είναι αυτοί που το παλεύουν. Ανταπεξέρχονται στις δυσκολίες με τον καλύτερο τρόπο που μπορούν. Ή τουλάχιστον αυτό πιστεύουν. Και είναι καταδικασμένοι να σέρνονται σε μέτριες καταστάσεις που το πιθανότερο είναι ότι δεν τους ευχαριστούν. Επιβιώνουν. Έχουν όμως ξεχάσει να ονειρεύονται.
Επιλογή Νο 3 – Σηκώνεσαι στα πόδια σου και περπατάς
Εδώ είναι όλοι αυτοί που μέσα σε κάθε δυσκολία βρίσκουν μια πόρτα για να προχωρήσουν παραπάνω. Για αυτούς κάθε εμπόδιο είναι μια ευκαιρία για κάτι ανώτερο. Κάτι καλύτερο. Και είναι τελικά αυτοί που καταφέρνουν με τον ένα ή άλλο τρόπο να ξεχωρίσουν. Γιατί μπορούν να διακρίνουν τις ευκαιρίες που κρύβονται μέσα σε κάθε στραβό γύρισμα της τύχης.
Κάθε δυσκολία κρύβει μέσα της μια ευκαιρία. Η αναζήτησή της είναι επιλογή. Μια επιλογή που μπορεί να σε οδηγήσει ψηλά στα σύννεφα. Σε όλα αυτά που επιθυμείς και ονειρεύεσαι.
