Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο για το πώς οι άνθρωποι καταλήγουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας να προσποιούμαστε. Είναι αλήθεια πως άγγιξε κάτι μέσα μου. Μου έφερε μνήμες από πράγματα που συχνά είχα κάνει στο παρελθόν.
Είναι αλήθεια. Κατά μία έννοια πολλοί άνθρωποι είμαστε ηθοποιοί. Και πολύ καλοί μάλιστα καθώς – έστω και επιφανειακά, καταφέρνουμε να κοροϊδεύουμε άριστα ακόμα και τον εαυτό μας.
Προσποιούμαστε ότι είμαστε κάποιοι άλλοι απλά για να ταιριάξουμε με τους γύρω μας καθώς δεν τολμάμε να υψώσουμε το ανάστημά μας και να πούμε «Ναι, είμαι διαφορετικός ή έχω διαφορετική άποψη».
Προσποιούμαστε ότι είμαστε ευτυχισμένοι σε μια σχέση, ακόμα κι αν αυτή έχει χίλια προβλήματα γιατί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας.
Προσποιούμαστε ότι είμαστε ευτυχισμένοι με τη δουλειά μας, ακόμα κι αν στην πραγματικότητα τη μισούμε, γιατί σε τελική ανάλυση είναι μια καλή δουλειά στην οποία έχουμε βολευτεί.
Και ο κατάλογος συνεχίζεται. Και συνεχίζεται. Και συνεχίζεται…
Κι έτσι καταλήγουμε να παριστάνουμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Είτε γιατί αυτό έχουμε συνηθίσει να κάνουμε. Είτε γιατί αυτό περιμένουν από εμάς οι άλλοι.
Και τα χρόνια περνούν. Η ζωή συνεχίζει την πορεία της βρίσκοντάς μας με μια μάσκα κολλημένη στο πρόσωπό. Μια μάσκα που βαθαίνει ολοένα και περισσότερο μέχρι που μετά βίας πια ξεχωρίζει από το δέρμα μας.
Όμως το να προσποιείσαι ότι ζεις δε σημαίνει ότι ζεις στην πραγματικότητα. Έτσι τουλάχιστον είπε ο Serj Tankian.
Ζήσε και γίνε ευτυχισμένος.
Για να το πετύχεις αυτό θα πρέπει να σταματήσεις να προσποίησε.
Σκέψου.
Πόσο πραγματικά ευτυχισμένος μπορείς να είσαι σε μια σχέση που δεν έχεις πραγματικά κοινά με τον άλλο;
Πόσο ουσιαστικές σχέσεις μπορείς να κτίσεις με ανθρώπους που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν ποιος πραγματικά είσαι;
Πόσο επιτυχημένος μπορείς να γίνεις σε μία δουλειά στην οποία δεν θα δώσεις ποτέ όλο σου το είναι γιατί απλά την απεχθάνεσαι;
Ζήσε.
Και για να το πετύχεις αυτό πραγματικά θα πρέπει να είσαι ο εαυτός σου.
Χωρίς να φοβάσαι ότι οι άλλοι θα σε παρεξηγήσουν. Αν το κάνουν δεν είναι στην πραγματικότητα αυτοί που χρειάζεσαι στη ζωή σου.
Χωρίς να προσαρμόζεις τα θέλω σου για να γίνεις αρεστός. Αν το κάνεις η σχέση που θα δημιουργήσεις θα σε καταπιέζει πάντα.
Χωρίς να φοβάσαι να κυνηγήσεις τα όνειρά σου με όλη τη δύναμη της θέλησης που έχεις. Γιατί τα όνειρά σου είναι αυτά που σε κάνουν χαρούμενο. Όχι επιφανειακά μα βαθιά μέσα στην ψυχή σου, σαν ένα λουλούδι που τρέφεται σωστά κι ανθίζει πάνω σε γερές ρίζες.
Συνήθιζα να προσποιούμε από μια αυθόρμητη τάση να θέλω ο κόσμος να με συμπαθεί. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ένιωθα ενοχές ή ντροπή ακόμα και στην ιδέα του ότι κάποιος θα μπορούσε να παρεξηγήσει κάτι που είπα ή έκανα. Σταμάτησα να το κάνω. Τώρα έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αποδέχονται για αυτό που είμαι. Το ίδιο κάνω και εγώ. Και είναι πράγματι ανακουφιστικό να μην χρειάζεται να παριστάνω κάποιον άλλο. Μου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας που δεν είχα βιώσει ποτέ στο παρελθόν.
Καθένας βρίσκεται μπροστά σε μία επιλογή. Να προχωρήσει φορώντας μια μάσκα που θα τον περιορίζει μόνιμα θολώνοντας ταυτόχρονα την όψη του πραγματικού κόσμου. Ή να την πετάξει μακριά και να έρθει αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις. Πραγματικές προκλήσεις και πραγματικές εμπειρίες. Να ζήσει. Με όλη τη σημασία της λέξης.
Εγώ, έχω κάνει τη δική μου επιλογή.
