Ναι… Όχι. Όχι… Ναι.
Και κάπου ανάμεσα εσύ. Να αναζητάς τη σωστή απάντηση. Όποια και αν είναι αυτή.
Ναι ή όχι;
Που βρίσκεται άραγε το κλειδί που ανοίγει διάπλατα όλες τις πόρτες μπρος στα πόδια σου;
Ναι… Όχι. Όχι… Ναι.
Να…εκεί. Εκείνος ο κύριος που σου γνέφει απ’ τη γωνία. Ναι εκείνον λέω. Με το κλασάτο κουστούμι, το προσεκτικά σιδερωμένο γιακά και το περιποιημένο γενάκι. Και γύρω του όλοι αυτοί που θα σε σπρώξουν…θα επιμείνουν πως το ναι είναι αυτό που χρειάζεσαι. Αυτό που θα σου δώσει όλα εκείνα που χρειάζεσαι για να κτίσεις τη ζωή σου με λίθους τα ίδια τα δικά σου όνειρα.
Σου γνέφουν. Σου χαμογελάνε. Σου απλώνουν το χέρι σε μια ανοικτή και ξεκάθαρη πρόσκληση…
Μα να σου ξεπετάγεται από τη γωνία του δρόμου ένας αλλοπρόσαλλος τύπος κλείνοντάς σου το δρόμο με μια θεατρική φιγούρα. Ψηλόλιγνος με ένα παράξενο καπέλο και μια μπλούζα στην οποία είναι λες και κάποιος είχε πετάξει πάνω της όλα τα χρώματα.
Όχι σου λέει. Σχεδόν φωνάζει. Το όχι είναι αυτό που θα σε πάει μπροστά. Που θα σου ανοίξει όλες τις πόρτες. Που θα σου δώσει τα φτερά για να πετάξεις.
Κάνει να σε αγγίξει…μα πριν προλάβει έρχεται ο άλλος…αυτός με το κουστούμι. Τον πιάνει από τον ώμο. Θα πλακωθούν…εκεί μπροστά…στη μέση του δρόμου.
Μα αυτοί αγκαλιάζονται σαν δυο καλοί φίλοι που έχουν τα πουν από καιρό. Και καθώς γυρνούν ξανά αγκαλιασμένοι προς εσένα…κάτι έχει αλλάξει. Είναι το όχι τώρα ο καθώς πρέπει κύριος με το κοστούμι. Κι αυτός, ο άλλος, ο παράξενος και διαφορετικός είναι το ναι.
Το όχι και το ναι δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Γιατί κάθε όχι πάει μαζί με ένα σάκο ναι. Και το αντίθετο. Ούτε είναι καλό να λες στα πάντα ναι. Ούτε όχι φυσικά. Κάποιες φορές με προσοχή θα πρέπει να ζυγίζεις.
Έτσι θα πρέπει να βροντοφωνάξεις ναι σε εκείνες τις προκλήσεις που θα σε οδηγήσουν προς τα εμπρός. Ναι στο καινούργιο. Ναι στο διαφορετικό. Ναι σε όλα εκείνα που σου δίνουν νόημα και σε βγάζουν από τη μονοτονία.
Ναι στη ζωή.
Από την άλλη ένα μεγάλο όχι είναι ότι αξίζει σε όλα εκείνα που σε κάνουν να βουλιάζεις, να βαλτώνεις. Σε όλα εκείνα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σου κατατρώνε τη σάρκα, σου μαυρίζουν τη ψυχή, αφήνοντάς σε ένα άδειο καύκαλο που απλά υπάρχει…που υπομένει…που αφήνει απλά τον καιρό να περνάει μπρος τα μάτια του χωρίς να κάνει κάτι για να αλλάξει όσα τον ενοχλούν…όσα τον καταπιέζουν και του ρουφάν την ενέργεια.
Σπάσε λοιπόν τις αλυσίδες με το όχι. Απελευθερώσου. Πέταξε μακριά κάθε μικρό ή μεγαλύτερο βαρίδι.
Μα το κυριότερο – αυτό που πάντα μες στο νου σου πρέπει να έχεις, είναι το ένα και μεγάλο ναι που πρέπει να έχει για οδηγό σου.
Ναι στη ζωή.
Ποτέ μην το ξεχνάς.
Ναι στη ζωή.
