“Όταν μία πόρτα κλείνει, μία άλλη ανοίγει, αλλά συχνά κοιτάμε την κλειστή πόρτα δυστυχώς τόσο πολύ, ώστε να μην βλέπουμε τις πόρτες που έχουν ανοίξει για εμάς.”– Alexander Graham Bell
‘Έχουν περάσει πια πολλά χρόνια από τότε που ένας χωρισμός κόντεψε να με ρίξει σε κατάθλιψη. Ναι πίστευα ότι ήτα ο έρωτας της ζωής μου. Η σχέση της ζωής μου. Εμείς οι δύο είμασταν φτιαγμένοι να είμαστε μαζί.
Αγκιστρώθηκα πάνω στην ιδέα να προσπαθώ να αφήσω έστω και μια χαραμάδα ανοικτή την πόρτα που ολοφάνερα έκλεινε μπροστά μου. Και μετά…και μετά με όλη τη δύναμη της ψυχής μου περίμενα μπροστά…τι άραγε; Μήπως και ανοίξει;
Χτύπαγα. Φώναζα. Χτύπαγα και πάλι. Τίποτα. Έβρισκα μπροστά μου ένα τοίχο. Ψυχρό. Σταθερό. Ακούνητο.
Ήμουν πραγματικά ανόητη. Και το κατάλαβα όταν ο έρωτας ήρθε μετά από λίγο καιρό και με πήρε από το χέρι. Για να με εναποθέσει δίπλα στην καρδιά ενός προσώπου που ήταν πάντα κοντά μου. Μα δεν το έβλεπα καθώς σαν πεισματάρικο μωρό επέμενα να κοιτάζω μια πόρτα που έμελλε να μείνει κλειστή για πάντα.
Μια κλειστή πόρτα αφετηρία για άπειρες δυνατότητες
Σε όλους σχεδόν έχει τύχει να βρεθούν πίσω από μία κλειστή πόρτα. Και οι περισσότεροι από εμάς πράγματι μένουμε να την κοιτάζουμε με το βλέμμα καρφωμένο πάνω της. Αναζητώντας τα πως και γιατί. Ψάχνοντας να βρούμε τι ήταν αυτό που έκανε την πόρτα να κλείσει. Ή γιατί επιμένει να παραμένει πεισματικά κλειστή για εμάς.
Και δεν λέω. Είναι φυσικά καλό να κάνει κανείς τον αν στοχασμό του. Να ψάχνει να βρει τα λάθη και τις παραλείψεις που μπορεί ακόμα και να ο οδήγησαν στην αποτυχία.
Ποτέ όμως, ποτέ, μην απομονώνεις μια πόρτα που έκλεισε. Ξέρω ότι ακούγεται εύκολο. Δεν είναι πάντα. Το μυαλό έχει αυτή την ενοχλητική πολλές φορές τάση να στέκεται σε αυτό που χάνεις. Ή σε αυτό που δεν μπορείς να αγγίξεις. Δεν είναι άλλωστε οι ανεκπλήρωτοι έρωτες αυτοί που αγγίζουν την ψυχή βαθιά, αφήνοντας το πιο έντονο σημάδι;
Μια μεγάλη ευκαιρία να δώσεις τέλος στον πόνο και το θυμό
Κι όμως όταν θα συνειδητοποιήσεις τη μεγάλη αλήθεια που κρύβεται στα παραπάνω λόγια, πόσο πιο πολύ ελεύθερος μπορείς να γίνεις; Πόσο πόνο ή θυμό μπορείς πραγματικά να γλιτώσεις;
Εγώ, εσύ, όλοι μας θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε πόρτα που κλείνει σημαίνει απλά ότι μια άλλη – μια ίσως καλύτερη ανοίγεται μπροστά στα μάτια μας.
Και είναι αυτή η παραπάνω συνειδητοποίηση που θα σε κάνει να μη στέκεσαι ανήμπορος σε κάτι που δεν μπορεί να γίνει. Ότι και αν είναι αυτό. Η ευκαιρία για την τέλεια καριέρα ή το άτομο που έμοιαζε να είναι ο ιδανικός σύντροφος.
Δεν θα σε νοιάζει όταν κάτι τελειώνει. Γιατί θα ξέρει ότι αυτό απλά σημαίνει πως νέοι ορίζοντες ανοίγονται μπροστά σου για μια νέα πορεία. Μια καλύτερη πορεία που ίσως σε οδηγήσεις κατευθείαν στα όνειρά σου.
Συνειδητοποίησέ. Πίστεψέ το. Καμιά κλειστή πόρτα δεν είναι το τέλος της διαδρομής. Μονάχα η αφετηρία μια καινούργιας πορείας. Αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου στον κόσμο γύρω σου.
Κι έτσι κάθε φορά εγώ, εσύ, όλοι θα βρισκόμαστε μπροστά από μια επιλογή: να παραμείνουμε πίσω από μια κλειστή πόρτα με την ελπίδα ότι αυτή κάποτε θα ανοίξει ή να στρέψουμε το βλέμμα γύρω μας ρίχνοντας φως σε όλες τις άλλες δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά μας;
Τώρα πιστεύω ξέρεις πια θα πρέπει να είναι η δική σου.
