Ο Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1924 στο Λος Άντζελες και πέθανε στις 12 Ιουνίου 1988 από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 74 χρονών.
Ο Ιταλικής καταγωγής συγγραφέας αυτοβοήθειας, υπήρξε για πολλά χρόνια καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας και δίδαξε επίσης σε πολλά σεμινάρια, το αγαπητό στο κοινό μάθημα, «Η αγάπη», από το οποίο πήρε το παρατσούκλι Dr. Love και υπήρξε ο τίτλος του βιβλίου του, με την παγκόσμια επιτυχία.
Υπήρξε ένας ακούραστος ταξιδευτής και όπου κι αν πήγαινε, τον συνόδευε η φήμη του εξαιρετικού ομιλητή και διδασκάλου, ενώ οι διαλέξεις του παρακολουθούνταν με τρομερό ενδιαφέρον, σε όλες τις γωνιές του κόσμου.
Σε όλα του τα βιβλία, καθώς και στις διαλέξεις και στα τηλεοπτικά προγράμματα που εμφανιζόταν, βασικός άξονας της διδασκαλίας του ήταν η αγάπη. Συγκεκριμένα, η αγάπη ως θεμελιώδης παράγοντας στην διαμόρφωση μιας νέας προσωπικότητας και κατ’ επέκταση, μιας νέας κοινωνίας.
Μερικά από τα πιο γνωστά του έργα είναι :
- Η αγάπη
- Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις
- Γεννημένοι να αγαπάμε
- Επειδή είμαι άνθρωπος
- Προσωπικότητα και ολοκλήρωση
Τα αποφθέγματα που διατύπωσε στην πορεία του, υπήρξαν πηγή έμπνευσης για χιλιάδες ανθρώπους και χαρακτηρίστηκαν ως μαθήματα ζωής και αποφθέγματα σοφίας.
Ας δούμε μερικά από τα αποφθέγματά του, που σίγουρα θα σε εμπνεύσουν και θα σου δώσουν μια νέα οπτική στα πράγματα :
‘Ποτέ μην εξιδανικεύεις τους άλλους. Δεν θα ανταποκριθούν ποτέ στις προσδοκίες σου’.
‘Η αγάπη είναι ζωή. Και αν δεν έχεις αγάπη, δεν έχεις ζωή’.
‘Ένα μοναδικό τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου… ένας μοναδικός φίλος, ο κόσμος μου’.
‘Ο θάνατος είναι μια πρόκληση. Μας λέει να μη χάνουμε χρόνο. Μας λέει να πούμε ο ένας στον άλλον, τώρα αμέσως, ότι αγαπάμε ο ένας τον άλλον’.
‘Δεν έχω σοφία. Μπορώ να σας διδάξω μόνο την άγνοια’.
‘Τι ωραίο, που είναι να μπορείς να πεις σε κάποιον: «Σε χρειάζομαι». Νομίζουμε ότι ενήλικος σημαίνει να είσαι ανεξάρτητος και να μη χρειάζεσαι κανένα και γι’ αυτό πεθαίνουμε όλοι από μοναξιά’.
‘Αν κοιτάς μόνο το εξωτερικό της ζωής και του ανθρώπου, χάνεις την ουσία. [….] Μόνο όταν βρείτε τον πυρήνα του «εγώ» σας θα έχετε κάτι να μου δώσετε, όπως κι εγώ πρέπει να βρω τον πυρήνα του δικού μου «εγώ»’.
‘Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος αλλά η απάθεια. Θα κάνω τα πάντα για να ξυπνήσω τους ανθρώπους από την απάθεια, γιατί είναι χειρότερη και από τον θάνατο. Το μίσος μπορώ να το αντιμετωπίσω, το ίδιο και το θυμό, την απελπισία, μπορώ να αντιμετωπίσω οποιοδήποτε άνθρωπο αισθάνεται κάτι, αλλά το τίποτε δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω’.
‘Δεν είμαι υποχρεωμένος να έχω συνέχεια δίκιο. Δεν είναι σπουδαίο αυτό; Σε απελευθερώνει και σου επιτρέπει να έχεις δίκιο κάποιες φορές. Μπορώ κι εγώ να έχω δίκιο κι εσύ. Μπορούμε να έχουμε δίκιο και οι δύο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δίκιο ή άδικο, αλλά μία τεράστια γκρίζα περιοχή με κάθε είδους διαβαθμίσεις’.
‘Μην καθυστερείς να ανακοινώνεις τα συναισθήματα σου. Ένα από τα πιο καταστροφικά στοιχεία στις σχέσεις και τις στενές επαφές είναι η ανικανότητα μας να μεταδώσουμε αυτό που αισθανόμαστε τώρα. Εγώ πάντα λέω στους άλλους αυτό που θέλω. Δεν έχω ποτέ σύντομους καβγάδες, οι σύντομοι καβγάδες μένουν εκκρεμείς. Το πρόβλημα μ’ αυτούς είναι ότι τελειώνουν πριν να λύσουν οτιδήποτε, πριν καλά καλά μάθουμε γιατί καβγαδίζουμε. Όσο περισσότερο λογομαχείς, τόσο πιο κοντά στα συναισθήματα θα φτάσεις’.
