Όταν συμβαίνουν τραγικά γεγονότα όπως οι πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου που άφησε πίσω της στάχτη και πόνο, δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος ή ασυγκίνητος.
Τι συμβαίνει όμως όταν τα πράγματα γίνονται πιο προσωπικά; Όταν για παράδειγμα ανάμεσα στα θύματα της τραγωδίας υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζεις;
Άνθρωποι που αγαπάς;
Λες ότι δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα. Και όμως έρχεται αυτή η καταραμένη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είναι αυτό ακριβώς που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου.
Η πρώτη αντίδραση για εμένα ήταν ένα ξαφνικό κύμα παγωνιάς που εισέβαλε βίαια μουδιάζοντας τα πάντα. Ήταν λες και όσα συνέβαιναν ήταν έξω από εμένα. Έμοιαζε σαν ένας εφιάλτης από τον οποίο θα ξύπναγα σε μερικά λεπτά.
Έπειτα σχεδόν αναπόφευκτα έρχεται η συνειδητοποίηση που σε χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι. Αυτό που βλέπεις δεν είναι η φαντασία σου αλλά η ωμή και ψυχρή πραγματικότητα. Όλα τα πως και τα γιατί ξεχύνονται ορμητικά κατακλύζοντας το μυαλό σου μαζί με σκέψεις για το πόσο άδικη μπορεί να είναι τελικά η ζωή.
Δεν χρησιμοποιώ τα παραπάνω λόγια ως ένα ακόμα πρόλογο για τις γραμμές που θα ακολουθήσουν. Η θλίψη της απώλειας είναι ακόμα θολή. Και ολωσδιόλου αληθινή. Και με έκανε να συνειδητοποιήσω για ακόμα μία φορά πόσο απρόβλεπτη μπορεί να είναι η ζωή. Τα πάντα – θετικά ή αρνητικά, μπορεί να σε περιμένουν στην επόμενη στροφή του δρόμου που έχεις επιλέξει να ακολουθήσεις.
Το άρθρο αυτό είναι ένας φόρος τιμής στα πρόσωπα που έχασα. Πρόσωπα αγαπημένα. Μορφές που αγαπούσα και ξέρω ότι και αυτοί αισθάνονταν το ίδιο για εμένα. Μαζί με αυτούς και στις υπόλοιπες ψυχές που άφησαν αυτόν τον κόσμο κατά τη διάρκεια της τραγωδίας που όλοι ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες.
Την ίδια στιγμή θέλω να στείλω ένα μήνυμα ελπίδας για όλους εκείνους που κατάφεραν να περάσουν και να βγουν από αυτό το μονοπάτι της καταστροφής. Με την ευχή ότι η επόμενη στροφή του δρόμου μπορεί να κρύβει ένα ανέλπιστο δώρο.
Είναι δύσκολο να χάνεις αγαπημένα σου πρόσωπα. Ο πόνος έρχεται και ακόμα και όταν φεύγει αφήνει πίσω τα σημάδια του. Όμως όσο το νήμα της ζωής μένει ανέπαφο φωλιασμένη μέσα στην καρδιά μας πρέπει να είναι πάντα η ελπίδα.
Γιατί η ελπίδα είναι δεν είναι τίποτε άλλο από το όνειρο αυτών που είναι ξύπνιοι – Matthew Prior
Όσο υπάρχει ζωή πρέπει να υπάρχει ελπίδα.
Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Ελπίδα για ένα μέλλον πιο γεμάτο και πλούσιο σε εμπειρίες.
Ελπίδα για λιγότερες λύπες και περισσότερες χαρές.
Ελπίδα για μέρες με περισσότερη αγάπη, γενναιοδωρία και ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο.
Ελπίδα για μια ζωή για την οποία τα αγαπημένα μας πρόσωπα θα μας κοιτάζουν από ψηλά και θα χαμογελάνε.
