Ίσως να είναι ένα νησί που ενώ βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα πολλοί από εμάς δεν έχουμε επισκεφτεί ακόμα… Έτσι ξαφνικά και εγώ βρέθηκα στο μαγευτικό Αγκίστρι, ένα νησάκι τόσο κοντά στο αστικό τοπίο κι όμως τόσο μακριά από την βουή και τον θόρυβο της πόλης. Αποτελεί Ιδανικό προορισμό όχι μόνο για να αποδράσεις ένα Σαββατοκύριακο, αλλά και για να χαλαρώσεις στις καλοκαιρινές σου διακοπές!
Το Αγκίστρι, που πολλοί το θεωρούν ως το «μικρό αδελφάκι της Αίγινας» ίσως και λόγω της κοντινής μεταξύ τους απόστασης, είναι μόλις 14 χιλιόμετρα από άκρη σε άκρη, όμως θα σε εντυπωσιάσει με τα γραφικά σοκάκια, τα όμορφα χωριουδάκια αλλά και τις πεντακάθαρες παραλίες με τα κρυστάλλινα νερά τους και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα κοσμοπολίτικα κυκλαδονήσια μας
Κατεβαίνοντας από το «δελφίνι» που με άφησε στο Μεγαλοχώρι, αντίκρυσα ένα πραγματικά εντυπωσιακό τοπίο που συνδύαζε παραθαλάσσιο οικισμό με κρυστάλλινα νερά και ένα καταπράσινο πευκόδασος, μία ανάσα οξυγόνου που κάθε άρτι αφιχθείς κάτοικος της πόλης θα εκτιμήσει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που στην Ιλιάδα του Ομήρου, το Αγκίστρι αναφέρεται ως «Πιτυόνησος» (= νησί με Πεύκα).
Εκεί συνάντησα και μία πανέμορφη παραλία, ότι πρέπει για να δροσιστείς μετά το ταξίδι, ειδικά αν έχεις έρθει με το δελφίνι, όπως εγώ. Στην παραλία βρήκα καταγάλανα νερά, βότσαλα αλλά και άμμο, ενώ τριγύρω είχε πολλά ουζερί, ταβέρνες, καφέ αλλά και snack bar με ότι τραβάει η όρεξη σου!
Εννοείται πώς απόλαυσα τη βουτιά μου και τσίμπησα κάτι πριν αναζητήσω το ξενοδοχείο μου. Λίγο πιο έξω από το Μεγαλοχώρι βρήκα και την παραλία της Δραγωνέρας!
Φτάνοντας εκεί είδα να απλώνεται μπροστά μου ένα πρασινογάλαζο τοπίο, με τα πεύκα να φτάνουν ως την κρυστάλλινη θάλασσα, ενώ το beach bar στα βοτσαλάκια, ήταν απόλυτα εναρμονισμένο με το εντυπωσιακό σκηνικό. Η ώρα όμως περνούσε κι εγώ ήμουν κατάκοπη από το ταξίδι και ήθελα να αφήσω κάπου τα πράγματα μου και να ξεκουραστώ λίγο, πριν αρχίσω την εις βάθος εξερεύνηση του νησιού!
Έλα όμως που αντί για το δελφίνι, έπρεπε να πάρω το ferry boat που θα με άφηνε στη Σκάλα. Κάθε εμπόδιο σε καλό εν τέλει, αφού η 20λεπτη βόλτα που έκανα διασχίζοντας το νησί για να φτάσω από το Μεγαλοχώρι στη Σκάλα, μου έδωσε μία γεύση από το εντυπωσιακό φυσικό τοπίο, την γαλήνια ομορφιά του νησιού, και να αισθανθώ λες και βρίσκομαι σε κάποιο από τα πολλά αιγαιοπελαγίτικα νησιά μας με μια μεγάλη δόση ησυχία και ηρεμίας μέσα του.
Μάλιστα οι χαμογελαστοί άνθρωποι που ρώτησα πηγαίνοντας ήταν πολύ εξυπηρετικοί και πρόθυμοι να με βοηθήσουν να φτάσω στη Σκάλα, μου εξήγησαν ότι τα ferry σταματούν στο ένα λιμάνι και τα δελφίνια στο άλλο, μου έδειξαν το δρόμο και με φίλεψαν νερό και μεζέδες.
Φτάνοντας στη Σκάλα με καλοδέχτηκαν ο κύριος Τάσος και η κυρία Μαρία που διαθέτουν περιποιημένα ενοικιαζόμενα δωμάτια καθώς και το ταβερνάκι Γιαλός. Ωραίοι, χαμογελαστοί και ευχάριστοι άνθρωποι, με κέρασαν καφέ και μου μίλησαν για το νησί τους, και κάπως έτσι ξεκίνησα την εξευρεύνηση του νησιού με τα κρυμμένα μυστικά.-
Μία βόλτα στα χωριουδάκια του
Ξεκίνησα να εξερευνώ το νησί! Λοιπόν, στο Αγκίστρι πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις μία βόλτα στα χωριουδάκια του. Πέρα από τον κο Τάσο και την κα Μαρία, όλοι οι κάτοικοι του νησιού είναι ευδιάθετοι, φιλόξενοι και χαμογελαστοί άνθρωποι και είναι πάντα πολύ πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, ενώ διακατέχονται από μία φυσικότητα και άνεση, αλλά και χαλάρωση, που πραγματικά έρχεται σε αντιπαράθεση με το διαρκώς αγχωμένο, πολύβουο αστικό τοπίο της κοντινής Αθήνας.
Αυτή η απλόχερη φιλοξενία μάλιστα εξέπληξε ευχάριστα όχι μόνο εμένα, αλλά απ’ όσο ρώτησα και έμαθα, εκπλήσσει και όλους τους Αθηναίους που έρχονται έστω και για Σαββατοκύριακο στο νησί!
Είναι πρωτόγνωρο το συναίσθημα του πόσο πιεσμένος φαίνεται Κάποιος που έρχεται από μια μεγαλούπολη στα μάτια των Ελλήνων -ντόπιων που με το που σε κοιτάζουν η πρώτη τους κουβέντα είναι “Χαλάρωσε και απόλαυσε το καφέ σου”
Αν πάρεις το δελφίνι, το πρώτο χωριό που θα δεις είναι το Μεγαλοχώρι γνωστό και ως «Μύλος», που αποτελεί την πρωτεύουσα του νησιού, και έχει πάρει το όνομα του από τον μεγάλο αλευρόμυλο που δέσποζε εκεί και μάλιστα βρισκόταν σε λειτουργία ακόμα μέχρι τη δεκαετία του 1960! Ανεβαίνοντας από το λιμάνι προς την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, ένιωσα πως βρισκόμουν στις Κυκλάδες!
Κατάλευκα ασβεστωμένα σπιτάκια και σοκάκια, σκαρφαλωμένα κυριολεκτικά στο ύψωμα. Ανατρέχοντας στην ιστορία του νησιού έμαθα ότι το Μεγαλοχώρι, δεν είχε πάντα λιμάνι, αλλά αρχικά ήταν χτισμένο μόνο το κομμάτι του λόφου και τότε ονομαζόταν «Κατούντι», που στα αρβανίτικα σημαίνει «χωριό».
Δεν ήταν παρά στις αρχές του 20ου αιώνα που οι κάτοικοι του αποφάσισαν να κατεβούν προς τη θάλασσα και να φτιάξουν το πανέμορφο λιμανάκι στο οποίο δένουν πλέον τα «δελφίνια».
Μόλις 20 λεπτά με τα πόδια από το Μεγαλοχώρι, (όπως διαπίστωσα εν τέλει) βρίσκεται ο παραθαλάσσιος οικισμός Σκάλα, εκεί που δένουν τα ferry boat (κι εκεί που έπρεπε κανονικά να είχα «δέσει» κι εγώ). Φτάνοντας στη Σκάλα ανακάλυψα πολλά φιλόξενα και υπερσύγχρονα ξενοδοχεία, μπαράκια για νυχτερινή διασκέδαση, ταβέρνες με φρεσκότατο ψάρι και μία πανέμορφη παραλία με χρυσαφένια αμμουδιά.
Στη μέση του παραθαλάσσιου δρόμου της δεσπόζει η εντυπωσιακή κατάλευκη εκκλησία των Αγίων Αναργύρων με τον γαλάζιο τρούλο που ξεχωρίζει λάμποντας με τη θάλασσα στο φόντο.
Γυρίζοντας το βλέμμα προς τα πίσω στο βουνό και μετά από μόλις 10-15 λεπτά περπάτημα συνάντησα τη Σκληρή, αλλά και το Μετόχι, το γραφικό χωριό μέσα στο πράσινο, με την εντυπωσιακή θέα.
Κάνοντας βόλτα στα στενά γραφικά σοκάκια του, βρήκα το σπίτι της Βρετανίδας συγγραφέα Victoria Hislop (που έγραψε «Το Νησί»), αλλά το βλέμμα μου τράβηξε ακόμα περισσότερο ένα εντυπωσιακό ασβεστωμένο σπίτι τυλιγμένο στις φούξια βουκαμβίλιες. Εκεί έζησε από το 2000 μέχρι το θάνατο της το 2010, η Γερμανίδα ζωγράφος Gerti Brauner.
Το χωριό αυτό γενικά, όπως έμαθα, προτιμάται πολύ για τις εξοχικές κατοικίες Άγγλων και Γερμανών που χτίζουν τα σπίτια τους για να έχουν θέα όλο το πέλαγος και το ελληνικό ηλιοβασίλεμα.
Ένα εξίσου γραφικό χωριουδάκι που αξίζει να επισκεφθεί κανείς (και φυσικά δεν θα μπορούσα να το αφήσω ανεξερεύνητο!) είναι τα Λιμενάρια. Περιτριγυρισμένος από κυπαρίσσια και ελιές, ο παραδοσιακός αυτός οικισμός με τα πέτρινα σπίτια, το καφενείο και την πανέμορφη εκκλησία της Αγίας Κυριακής, κάθε πρωί μυρίζει φρεσκοψημένο ψωμί και καλούδια από τους φούρνους του, που σου ανοίγουν την όρεξη!
Όσο για τα απόμερα νησάκια και βραχονησίδες γύρω από το Αγκίστρι, που μπορείς να επισκεφθείς είτε με ιδιωτικό σκάφος, είτε με μικρά δελφίνια που διατίθενται για αυτό το σκοπό, αξίζει να αναφερθώ στη Μετώπη, τη Μονή, την Κυρά, το Σπαλαθονήσι και τη Δωρούσα.
Εκεί στην Κυρά, ένα από τα νησάκια που πήγα με το καραβάκι από το Αγκίστρι, στάθηκα στην άκρη του βράχου και κοίταξα με δέος το απέραντο γαλάζιο, ως εκεί που φτάνει το μάτι. Ένα εντυπωσιακό τοπίο που με έκανε να νιώσω πραγματικά την άγρια ομορφιά και το μεγαλείο της φύσης που απλώνεται γύρω μου.
Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω και στην πανέμορφη Απόνησο, ένα ιδιόκτητο νησάκι που συνδέεται με το Αγκίστρι μέσω γέφυρας. Η απόλυτη ηρεμία και το φυσικό τοπίο με τα κρυστάλλινα, σαν πισίνα, νερά που το περιβάλλουν, με έκανε να νιώσω σαν να βρίσκομαι απολύτως μόνη μου σε ολόκληρο το νησί. Νομίζω μάλιστα ότι είναι το ιδανικό σημείο για meditation κατ’ εμέ!
Η Απόνησος όμως κρύβει και κάτι ακόμα: Μία από τις ομορφότερες παραλίες του νησιού σε στυλ εξωτικό με κρυστάλλινα νερά και εντυπωσιακό τοπίο που με καλούσε να βουτήξω και φυσικά δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Έτσι πεινασμένη όπως ήμουν μετά την βουτιά, επισκέφθηκα το ταβερνάκι «Απόνησος» όπου είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω το ντόπιο κρασί και τα ολόφρεσκα ψάρια και θαλασσινά του. Πραγματικός Παράδεισος!
Μύθοι και Ιστορίες του νησιού
Κάθε φορά που πηγαίνω σε ένα νέο μέρος, μου αρέσει να διαβάζω και να εξερευνώ την ιστορία του. Τους αρχαίους που πάτησαν τα ίδια χώματα που πατώ κι εγώ, τους θρύλους και τους μύθους που συνοδεύουν κάθε βράχο, ακτή και ύψωμα του τόπου που επισκέφθηκα.
Έτσι ψάχνοντας την ιστορία του και ρωτώντας τους ανθρώπους που συναντούσα, έμαθα ότι το Αγκίστρι, μαζί με τα γύρω νησάκια του, ήταν στα αρχαία χρόνια, τμήμα από το Βασίλειο της Αίγινας, που κυβερνούσε ο βασιλιάς Αιακός.
Ιστορικές μαρτυρίες αναφέρουν τους πρώτους κατοίκους του νησιού ως Πελοποννήσιους που έφτασαν στα εδάφη του τον 5ο π.Χ. αι., ενώ κατά τον Όμηρο, η «Πιτυόνησος» Αγκίστρι ήταν το λιμάνι των Μυρμιδόνων που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον Τρωικό Πόλεμο, Πόλεμο της Τροίας.
Επίσης με εντυπωσίασε ο θρύλος της Αφαίας, αφού λέγεται ότι στις θεόρατες σπηλιές του Αγκιστρίου που επιχείρησα να εξερευνήσω ένα απόγευμα, κρυβόταν η πανέμορφη νύμφη Βριτόμαρτυς, που έγινε Αφαία (=άφαντη) γιατί ήθελε να κρυφτεί από τον βασιλιά Μίνωα που την πολιορκούσε.
Στον ίδιο τόπο, στο λιμάνι της Σκάλας, ο θρύλος τοποθετεί και τους Τελχίνες, τα μυθικά πλάσματα, παιδιά του νερού και της γης, που εξορίστηκαν από τη Ρόδο και βρήκαν καταφύγιο εκεί.
Από ιστορικής άποψης, έμαθα επίσης ότι γύρω στα τέλη του 17ου αιώνα το Αγκίστρι κατοικήθηκε από Αρβανίτες. Συνάντησα ηλικιωμένες γυναίκες του νησιού που μπορούν να μιλήσουν ακόμη την Αρβανίτικη διάλεκτο, ενώ στο μουσείο θαύμασα και τις εντυπωσιακές τους φορεσιές.
Το μικρό αυτό νησάκι έπαιξε καθοριστικό ρόλο και στην Επανάσταση του 1821, ενώ το 1835, με Βασιλικό Διάταγμα δημιουργήθηκε η Κοινότητα Αγκιστρίου, δίνοντας νέα ζωή στο νησί και προσελκύοντας όλο και περισσότερους κατοίκους!
Πολλά περισσότερα για το Αγκίστρι και την καθημερινή ζωή των κατοίκων του, έμαθα όταν επισκέφθηκα το Λαογραφικό Μουσείο του νησιού, στο Πνευματικό Κέντρο Αγκιστρίου. Το ανακάλυψα περπατώντας στο Μεγαλοχώρι, αφού το πανέμορφο διώροφο κτίριο που δέσποζε στην καρδιά του χωριού δεν θα μπορούσε να μην μου τραβήξει το βλέμμα.
Όπως πληροφορήθηκα, το Μουσείο είναι δωρεά του εφοπλιστή κ. Ξανάλατου και κάνοντας μία βόλτα μέσα στους προσεγμένους και περιποιημένους χώρους του ένιωσα να ζωντανεύει μπροστά μου όλη η ιστορία του νησιού.
Έφυγα, θα έλεγα συγκινημένη και υποσχόμενη στον κο Τάσο και την κα Μαρία ότι θα γυρίσω σύντομα ενώ φεύγοντας μου έδωσαν και μια όμορφη υφασμάτινη σακούλα με καλούδια, άγρια κάπαρη, ρίγανη και γλυκά.! Επέστρεψα στην Αθήνα από τη Σκάλα (με το ferry αυτή τη φορά) και χάζευα το ηλιοβασίλεμα, αποχαιρετώντας το πανέμορφο αυτό νησάκι, τόσο μικρό κι όμως τόσο πλούσιο σε ιστορία, πολιτισμό και μνήμες, αλλά κυρίως ανθρώπινη ζεστασιά.
Πραγματικά αρκούσαν δύο μόλις μέρες για να μάθω όλους τους μύθους ενός τόπου της Ελλάδας, τόσο κοντά στην Αθήνα και να νιώσω την Ελληνική φιλοξενία όπως καταγράφεται στον Πλάτωνα, να χαλαρώσω και να γεμίσω το μυαλό μου και τη μηχανή μου ωραίες εικόνες που θα συντροφεύουν τις αναμνήσεις μου από μια κουκκίδα του χάρτη της Ελλάδας.
Ίσως η επιστροφή στο φασαριόζικο λιμάνι του Πειραιά να ήταν ένα απότομο σοκ για μένα, όμως με γαληνεύει η σκέψη και η ανυπομονησία μου να ξαναγυρίσω εκεί…αλλά και να ετοιμαστώ για την επόμενη απόδραση μου !
Και μάλλον θα σας γνωρίσω το σημείο που ξεκίνησαν όλα, εκείνο το χωριό με τη πλατεία που κάτω από τον Πλάτανο ο Λεωνίδας με σέρβιρε ένα τσίπουρο και ατένιζα το Αιγαίο… και Κάπου εκεί ήρθε to MeetGreeks!
