Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα ίσως να φαντάζει εύκολη. Οι ευφυείς άνθρωποι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να φτάσουν στην επιτυχία, στην αναγνώριση, στο να κερδίσουν αυτά που επιθυμούν.
Είναι όμως αυτό αλήθεια;
Κι αν ναι είναι πραγματικά όλη η αλήθεια η μήπως ένα μόνο κομμάτι της;
Μπορεί να βρει κανείς πολλούς επιτυχημένους ανθρώπους, ανθρώπους που έχουν κερδίσει το σεβασμό και την αναγνώριση χωρίς η ευφυΐα τους να ξεπερνάει αυτό που σήμερα θεωρείται ως φυσιολογικό.
Ας δούμε το παράδειγμα δύο φοιτητών. Ο πρώτος αποφοίτησε με άριστα έχοντας τις κατάλληλες περγαμηνές για μία επιτυχημένη επαγγελματική πορεία. Ο δεύτερος ποτέ δεν ξεχώρισε από τη μεγάλη μάζα των φοιτητών. Και οι δύο φοιτητές είχαν το ίδιο όνειρο και τελειώνοντας το πανεπιστήμιο και οι δύο ξεκίνησαν για να το κάνουν πραγματικότητα. Οι δυσκολίες δεν ήταν για κάποιον από τους δύο μεγαλύτερες. Υπήρχαν φυσικά. Όπως πάντα υπάρχουν.
Σήμερα ο δεύτερος φοιτητής είναι ένας εξαιρετικά επιτυχημένος επιχειρηματίας με μια δική του κερδοφόρα επιχείρηση. Ο πρώτος φοιτητής έχει μια καλή δουλειά. Δεν πραγματοποίηση ωστόσο αυτό που ήθελε.
Ο δεύτερος φοιτητής συνέχισε με επιμονή την προσπάθειά του ξεπερνώντας τα εμπόδια. Όμως ο πρώτος σταμάτησε στην πορεία. Κουράστηκε. Βαρέθηκε. Βλέπεις είναι χαρακτηριστικό της ευφυίας κάποια πράγματα να γίνονται βαρετά αν δεν έχουν άμεσα αποτέλεσμα.
Στην πραγματικότητα η ευφυΐα η ίδια, δεν είναι το χαρακτηριστικό εκείνο που παίζει καθοριστικό ρόλο για την επιτυχία ή την αποτυχία. Ο τρόπος ωστόσο με τον οποίο χρησιμοποιεί κάποιος το μυαλό του είναι.
Με αυτή λοιπόν την έννοια η αρχική πρόταση είναι ταυτόχρονα σωστή και λάθος. Το να είναι λοιπόν κάποιος έξυπνος ανοίγει δρόμους μόνο ωστόσο αν καταφέρει να χρησιμοποιήσει την εξυπνάδα του με τρόπο ωφέλιμο για αυτόν και αυτά που θέλει να πετύχει.
Ο αγώνας για την επιτυχία δεν είναι αγώνας ταχύτητας. Είναι αγώνας αντοχής. Και σε αυτόν τον αγώνα είναι πολλές φορές που η ευφυΐα χάνει, καθώς το χαρακτηριστικό εκείνο που σου δίνει κατά 95% τη δυνατότητα να κόψεις το νήμα είναι η επιμονή.
