Υπήρξε μία περίοδος της ζωής μου που η αυτοπεποίθησή μου ήταν θαμμένη στα τάρταρα.
Για να είμαι ειλικρινής από μικρή έπασχα από έλλειψη αυτοεκτίμησης. Κι αυτό φυσικά έμελλε να με επηρεάσει κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής μου. Ιδιαίτερα σε ότι είχε να κάνει με τις σχέσεις μου.
Χρειάστηκε να περάσω μέσα από τη χειρότερη σχέση της ζωή μου προκειμένου να συνειδητοποιήσω ότι στην πραγματικότητα επέλεγα ένα συγκεκριμένο μοτίβο ανθρώπων επειδή δεν είχα τη δύναμη να προσελκύσω κάτι διαφορετικό.
Και πως αυτό δεν συνέβαινε γιατί δεν ήμουν αρκετά όμορφη ή έξυπνη, αλλά γιατί απλά δεν πίστευα ότι ήμουν.
Γυρνώντας σήμερα πίσω στη σχέση που με ταλαιπώρησε σχεδόν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου, μπορώ πια να δω ξεκάθαρα αυτά που τότε μου προκαλούσαν απλά πόνο.
Βλέπεις είναι αυτή ακριβώς η μη αναγνώριση της αξίας σου, που κάνει τον άλλο να φαίνεται στα μάτια σου σημαντικός. Ακόμα κι αν δεν είναι.
Διότι οποιασδήποτε ξέρει πόσο σημαντικός είναι ο εαυτό του μπορεί να δει στον άλλον όχι μόνο τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματα κι εκεί να κρίνει το πόσο θέλει ή όχι να αφιερώσει το χρόνο του.
Εγώ λοιπόν – κι ίσως μαζί μου και κάποιοι άλλοι, δεν έβλεπα και τα δύο. Επέλεγα βλέπεις να παραβλέπω όσα κατά βάθος ήξερα ότι δεν μου ταίριαζαν, απλά και μόνο γιατί θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που είχα κάποιον με τόσα πλεονεκτήματα.
Κι έτσι αρκούμουν στα λίγα απλά γιατί δεν πίστευα ότι μπορούσα να διεκδικήσω κάτι παραπάνω.
Για να κτίσεις μια σχέση σε υγιείς βάσεις θα πρέπει να ξέρεις την αξία σου. Μόνο μέσα από αυτό μπορείς να αναγνωρίσεις την πραγματική αξία του άλλου. Να αναζητήσεις αυτόν που πραγματικά θέλεις και χρειάζεσαι.
Όπως ίσως έχεις ακούσει το σύμπαν μας δίνει αυτό που ζητάμε.
Εγώ έψαχνα κάποιον να μου επιβεβαιώσει ότι άξιζα. Και κατά μία έννοια αυτό έπαιρνα.
Τώρα ξέρω καλύτερα. Θέλω κάποιον με τον οποίο να έχω μία υγιή σχέση. Κι αυτό έχω τα τελευταία τρία χρόνια.
